30 października 1921 roku zostały rozegrane ostatnie mecze drugiej edycji mistrzostw Polski w piłce nożnej, które wyłoniły pierwszego historycznego mistrza kraju w tej najpopularniejszej w naszym kraju dyscyplinie sportu.
Pierwsza edycja rozgrywek, choć rozpoczęta 25 kwietnia 1920 roku krakowskim derby Cracovii z Jutrzenką, zakończonym wygraną tej pierwszej 8-0, z uwagi na bolszewicką agresję nie została dokończona. Rok później w uratowanym kraju nie było już przeszkód, aby rywalizacja doszła do skutku. Nie było jeszcze ligi (jej historia rozpocznie się sześć lat później). W finałowych zmaganiach, toczonych w tzw.: „małej lidze” systemem „każdy z każdym mecz i rewanż” spotkało się pięciu konkurentów, mistrzów wszystkich pięciu istniejących ówcześnie okręgów, którzy otrzymali uprawnienie do zmagania się o zaszczytny tytuł jako „Mistrzowie klasy A”. Warto zwrócić uwagę, że udział w finałach nie gwarantował żadnemu z uczestników prawa startu w następnej edycji, a mistrzowi prawa do obrony tytułu.
Finałowa rywalizacja trwała 70 dni i przyniosła sukces Cracovii w drodze do pierwszego historycznego tytułu prowadzonej przez trenera Imre Pozsonyiego. Trener wykorzystał w rozgrywkach 17 zawodników. Mistrz nie przegrał w trakcie rozgrywek żadnego spotkania, a najlepszym strzelcem został jego środkowy napastnik Józef Kałuża, zdobywca 9 bramek.
W ostatnim, „wieńczącym dzieło” meczu z Pogonią Lwów, trener Pozsonyi desygnował swoją „podstawową”, powiedzielibyśmy dzisiaj, jedenastkę. 100 lat temu na stadion „za rogatką stryjską” w parku Kilińskiego we Lwowie wybiegli: uwiecznieni wraz z trenerem Pozsonyim (stoi pierwszy z prawej) na fotografii wykonanej przed pierwszym meczem rozgrywek, rozegranym 21 sierpnia 1921 również z Pogonią Lwów, od lewej – stojący: bramkarz Stefan Popiel, pomocnicy: Stanisław Cikowski, Zdzisław Styczeń napastnicy: Józef Kałuża, Leon Sperling, Adam Kogut i Stanisław Mielech oraz siedzący: obrońca Stefan Fryc, napastnik Bolesław Kotapka i pomocnik Tadeusz Synowiec (kapitan zespołu).
