Czy zawsze obracaliśmy złotówką?

Nowo odrodzona Rzeczpospolita Polska od roku 1918 posługiwała się kilkoma walutami. Było to spowodowane powstaniem naszego kraju na terenach trzech zaborów, w każdym z nich obowiązywała inna waluta.

Początkowo marka polska obowiązywała od 1916 r. na terenach Królestwa Polskiego okupowanego przez Cesarstwo Niemieckie, a następnie od 1918 r. na terenie II Rzeczypospolitej, na podstawie dekretu Naczelnika Państwa Józefa Piłsudskiego z dnia 7 grudnia 1918 r. Na skutek wprowadzenia ustawy z dnia 15 stycznia 1920 r. marka polska stała się jedynym oficjalnym środkiem płatniczym na terenie II Rzeczpospolitej.

Jedna marka dzieliła się na 100 fenigów. Występowały następujące nominały monet: 1, 5, 10, 20 fenigów, oraz banknoty o nominałach: ½, 1, 2, 5, 20, 50, 100, 500, 1000, 5000, 10000, 50000, 100000, 250000, 500000, 1000000, 5000000, 10000000 marek polskich. Na markach polskich można było zobaczyć wizerunki takich osób jak: Tadeusz Kościuszko, Józef Piłsudski, Królowa Jadwiga Andegaweńska, a także wizerunek białego orła (w latach 1916-1918 bez korony, od 1918 r. do 1924 r. w złotej koronie). Marka polska obowiązywała jako prawny środek płatniczy do 1924 r., kiedy to wraz z reformą walutową Władysława Grabskiego, mającą na celu przezwyciężenie hiperinflacji, została zastąpiona złotówką obowiązującą do dnia dzisiejszego. Złotówka została oparta na parytecie złota, wartość 1 złotego ustalono na 9/31 grama (ok. 0,29 g) czystego złota.