Sto lat „Chamartín”

Dla jednych piłka nożna to sport, w którym 11 zawodników (lub zawodniczek) jednej drużyny biega za piłką przez co najmniej 90 minut. Dla innych piłka nożna to sprawa życia lub śmierci – nie wyobrażają sobie życia bez piłki nożnej.

Niezależnie od tego, który sport preferujemy, czy też z którą drużyną sympatyzujemy (bo o gustach się nie dyskutuje), pewne fakty warto znać. Drużyna, kibice i stadion – to wszystko tworzy pewną całość. Trudno wyobrazić sobie mecze bez dopingujących kibiców i stadionu, na którym odbywają się rozgrywki. A jednak, w większości przypadków pierwsze boiska piłkarskie były prymitywnymi pustkowiami. Nie inaczej było w przypadku stadionu Realu Madryt. Wszyscy kojarzą Real Madryt ze sławnym obiektem Estadio Santiago Bernabéu, ale jego inauguracja odbyła się dopiero w 1947 r. Przed tą datą piłkarze Realu Madryt musieli radzić sobie w inny sposób.

Początkowo Madryt grał na boisku w rejonie O’Donell, a następnie, w 1912 r. stało się ono się stadionem „domowym” Realu Madryt. Niestety grunty, na których funkcjonował ten stadion, zostały sprzedane pod budowę mieszkań i klub musiał znaleźć inne miejsce dla siebie. Takim sposobem w 1923 r. na dosyć krótki czas Real Madryt przeniósł się na Campo de Ciudad Lineal. Stadion ten był w stanie pomieścić 8000 widzów. Niestety stadion ten znajdował się daleko od centrum miasta i nie było zbyt wiele połączeń komunikacyjnych, co utrudniało kibicom dotarcie i obniżało frekwencję. W związku z tym władze klubu podjęły decyzję o budowie własnego obiektu.

W 1923 roku Real Madryt nabył ziemię w Chamartín de la Rosa pod budowę nowego stadionu. Teren był ograniczony przez drogę Arenal, drogę Maudes i ulicę Alfredo Calderóna. Decyzja o budowie stadionu wywołała sensację w stolicy Hiszpanii i poza nią.

Pomysłodawcą zbudowania obiektu był Carlos López-Quesada. Rolę projektanta przypisano hiszpańskiemu architektowi i byłemu zawodnikowi – José María Castell. Znany nie tylko jako architekt, ale również wybitny piłkarz. Urodził się w San Sebastián we wrześniu 1896 roku. Jako dziecko przeniósł się do Madrytu i studiował w hiszpańskiej szkole klasycznej w stolicy, gdzie stawiał pierwsze piłkarskie kroki, grając jako środkowy napastnik, bramkarz lub środkowy pomocnik. To on był odpowiedzialny za projekt, który obejmował kompleks sportowy składający się z kortów tenisowych, siłowni i basenu, a także trawiaste boisko o pojemności 15 000 widzów.

Prace nad budową Stadionu Chamartin rozpoczęły się sto lat temu tj. w 1923 r. i trwały zaledwie rok. Stadion Chamartín został otwarty w czasie uroczystości San Isidro, 17 maja 1924 roku, w meczu pomiędzy Realem Madryt i Newcastle FC, który miejscowi wygrali 3-2. Co ciekawe, wiele dyskusji wzbudziło nadanie nazwy temu stadionowi. Cześć chciała nazwać go „Parque de Sports del Real Madrid”, część „Campo del Real Madrid Fútbol Club”, natomiast kibice nazwali go „Chamartín” i chociaż nigdy nie była to jego oficjalna nazwa, jest ta właśnie nazwa przeszła do historii. Stadion Chamartín był obiektem Realu Madryt, dopóki w 1947 roku nie przeniósł się na Nowy Stadion Chamartín, dziś znany jako Santiago Bernabeu, na terenie przylegającym do starego stadionu, który w tym roku został poddany przebudowie. Na Stadionie występowała również reprezentacja Hiszpanii, rozgrywając spotkania towarzyskie oraz eliminacyjne do Mistrzostw Świata.