Korzenie piłki nożnej w Polsce sięgają przełomu XIX i XX wieku. Organizacja pierwszych klubów piłkarskich doprowadziła do powstania Polskiego Związku Piłki Nożnej w 1919 r. na zjeździe założycielskim w Warszawie.
Początkowo PZPN zrzeszał 4 związki regionalne: krakowski, lwowski, łódzki i poznański. W miarę upływu czasu popularność piłki nożnej w Polsce poszerzała się. W 1921 roku przeprowadzono po raz pierwszy rozgrywki o mistrzostwo Polski, a historycznym triumfatorem została Cracovia. Pod koniec 1921 r. w Polsce działało już 126 klubów, zrzeszających 2397 zawodników. W 1922 roku utworzono trzy kolejne okręgowe Związki Piłki Nożnej: górnośląski, lubelski i wileński.
Aby móc uczestniczyć w rozgrywkach międzynarodowych PZPN, musiał wstąpić do Międzynarodowej Federacji Związków Piłkarskich (FIFA od fr. Fédération Internationale de Football Association).
Nastąpiło to już w 1923 r., kiedy to podczas pierwszego powojennego kongresu FIFA w Genewie przyjęto PZPN w poczet członków FIFA. Dzięki temu w 1924 r. nasz reprezentacja mogła wziąć udział w igrzyskach olimpijskich w Paryżu.
Mimo niezbyt udanego występu na międzynarodowej imprezie, wraz z końcem roku 1924 w PZPN zarejestrowano już 510 klubów, 17 tysięcy zawodników i 200 sędziów. W ciągu zaledwie trzech lat liczba grających profesjonalnie w piłkę nożną zwiększyła się ponad siedmiokrotnie.
PZPN do dziś pozostaje w strukturach FIFA i nikt nie wyobraża sobie, aby mogło być inaczej. Głównym zadaniem FIFA jest organizacja Mistrzostw Świata w piłce nożnej. Pomimo wielu wątpliwości odnoszących się do FIFA (współpraca z krajami, gdzie nie są respektowane prawa człowieka, jak np. w Rosji) organizacja ta zrzesza związki piłkarskie na całym świecie (211 federacji) i nadaje prym w tworzeniu prawa piłkarskiego oraz rozwiązywaniu międzynarodowych sporów piłkarskich.