Reforma Grabskiego, czyli ustawa o naprawie Skarbu Państwa i reformie walutowej

Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę w 1918 r. na terytorium państwa oprócz trzech różnych systemów prawnych, kulturowych i gospodarczych mieliśmy w obiegu również trzy obce waluty tj. markę niemiecką, koronę austriacką oraz ustanowioną w 1916 r. markę polską, która dekretem Naczelnika Państwa stała się oficjalnym środkiem płatniczym w całym kraju (przyjęta została również ustawą Sejmu RP w 1920 r.). Sytuacji ekonomicznej kraju nie przysłużyły się częste zmiany Rządu, jednak to Rząd Władysława Grabskiego powołano specjalnie by podreperować budżet państwa oraz kolokwialnie rzecz ujmując, naprawić polską walutę. Władysław Grabski rozpoczął swoją misję pod koniec 1923 r., gdy w Polsce szalała hiperinflacja. Przystąpiono do ograniczenia kosztów administracji publicznej, rozpoczęły się cięcia inwestycji państwowych w takich obszarach jak obronność, uszczelniono system podatkowy oraz nałożono daniny na najbogatszych obywateli. Następnie Grabski dnia 28 kwietnia 1924 r. w miejsce Polskiej Krajowej Kasy Pożyczkowej powołał Bank Polski, który był odpowiedzialny za emisję złotego polskiego. Kurs złotego oparty był na parytecie złota (wartość jednego złotego odpowiadała 0,29g złota) i został zrównany z kursem franka szwajcarskiego. Stosunek wymiany polskiej marki na złotego został ustanowiony na 1.800.000:1. By zachować niezależność finansową Polski, Grabski skupił się by cała reforma została przeprowadzona w oparciu o dostępne rezerwy krajowe. Mimo początkowych trudności finansowych kraju, reforma Grabskiego okazałą się sukcesem. Kurs złotego ustabilizował się w 1927 r. i pozostał taki do początku II wojny światowej.