Krzysztof Kamil Baczyński, poeta i prozaik, żołnierz Armii Krajowej urodził się 22 stycznia 1921 roku w Warszawie. Baczyńskiego wychowywała żarliwa religijnie matka, katoliczka ze zasymilowanej rodziny żydowskiej. Krzysztof skłaniał się ku socjalistycznym ideałom wyznawanym przez ojca. Po maturze zdanej w 1939r. studiował polonistykę na tajnych kompletach Uniwersytetu Warszawskiego. Był także uzdolniony graficznie i planował naukę na Akademii Sztuk Pięknych. Utwory poetyckie drukował pod pseudonimem Jan Bugaj w wydanych w podziemiu antologiach Pieśń niepodległa (1942r.) i Słowo prawdziwe (1942r.) oraz konspiracyjnych pismach („Droga”, „Płomienie”). Ogłosił dwa zbiory: Wiersze wybrane (1942r.) oraz Arkusz poetycki (1944r.).
W wojennych wierszach wielokrotnie rozważał kwestię wiary. Zastanawiał się nad rolą Boga w okrutnej historii i w zagrożonej wszechobecną śmiercią codzienności. „Porażenie okupacyjne” często prowadziło do postaw ateistycznych, poeta nie chciał jednak przyjąć do wiadomości istnienia świata bez Boga. Raziła go religijna, dewocyjna demonstracja. Nie lubił liturgicznych gestów, modlitw, które zespalały wiarę i patriotyzm. W swych poszukiwania kroczył śladem romantyków, zwłaszcza Juliusza Słowackiego. Stawiał Stwórcy pytania o odpowiedzialność za historię i szukał indywidualnej prawdy religijnej.
Baczyński poniósł śmierć w powstaniu warszawskim. Zginął w pobliżu placu Teatralnego 4 sierpnia 1944r. Pierwszy powojenny tom Baczyńskiego – Śpiew z pożogi – ukazał się w 1947r., ale właściwa recepcja jego twórczości zaczęła się dopiero po 1956r.
